مناجات با خداوند کریم و روضۀ سیدالشهدا علیه‌السلام
گــدا را تـو بـا دیــدهٔ تــر بـبـخـش بکـوبـم سـر خـویش بـر در ببخش بـیـا قـبـل از آنـی کـه رسـوا شـوم به پـیـش همه روز مـحـشر ببخش بــه أمــن یــجــیـب امـــام زمـــان تو را جان آقـای مـضـطـر ببخـش شــدم خـاکِ نــعـلـیـنِ شــاه نـجـف مرا این سـحـر جـانِ حـیدر ببخش گــنــاهــان فـــرزنـــدهــا را بــیــا دمِ آخـری جـانِ «مـادر» بـبـخـش قـسـم می‌دهـم جـانِ آن که خـودش گـرفـتار شد پـشـت یک در ببخش بـحـق زمـیـن خــوردهٔ کــوچــه‌هـا زمین خـورده‌ها را تو بهتر ببخش ولی مقصد روضه کرب و بلاست مـرا بـا غــم شـاه بـی‌سـر بـبـخـش حـسـیـن نـاجـی ما گـنهکـارهاست به ارباب مان هر چه نوکر ببخش به گـودال هم فکـر ما بود و گفت: مـحـبّـان مـن را مـطـهـر، ببـخـش همان لحظه زینب صدا زد حـسین اگـر زنـده مـانـدم بـرادر بـبـخــش نـشد ای حـسـین جـان بـپـوشانمت تو عریان شدی بین لشگـر ببخـش |